Πριν από λίγες μέρες με επισκέφτηκε στο γραφείο μου ένας μυστηριώδης γενειοφόρος κύριος, γύρω στα 50. Στο ξερακιανό πρόσωπό του ήταν έκδηλη η αγωνία, ενώ συνεχώς έριχνε διερευνητικές ματιές δεξιά κι αριστερά, σαν να φοβόταν οτι κάποιος τον παρακολουθούσε. Με τρεμάμενη φωνή μου είπε τα εξής λόγια: «Κύριε Aνορθόδοξε, είμαι πρώην μοναχός. Έχω μάθει για σας μέσω των υπολογιστών της μονής. Πιστεύω οτι είστε ο μόνος που μπορείτε να με βοηθήσετε».
Βλέποντας την αμηχανία μου, ξεκίνησε χωρίς να περιμένει απάντηση: «Πάει καιρός που έχω φύγει από το μοναστήρι στο Άγιο Όρος και έχω λόγους να πιστεύω οτι με ψάχνουν. Πήρα μαζί μου, βλέπετε, τα απόρρητα χειρόγραφα του Μπράιαν!» «Του ποιού;», ψέλλισα εγώ, αλλά ο καλόγερος είχε ήδη πάρει φόρα... «Πρόκειται για το μεγαλύτερο μυστικό στην ιστορία της Χριστιανοσύνης, που οι ηγέτες της Εκκλησίας έχουν συμφέρον να κρατηθεί κρυφό από τον κόσμο». Κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι μου, λέγοντάς του να συνεχίσει, παρόλο που είχα σχηματίσει την εντύπωση οτι δεν πάει καλά στα μυαλά του... «Στα υπόγεια του μοναστηριού μου, ή μάλλον του πρώην μοναστηριού μου, βρισκόταν το τελευταίο σωζόμενο αντίτυπο του ημερολογίου του Μπράιαν, του ανθρώπου που μπέρδεψε τους ευαγγελιστές, ώστε να νομίζουν οτι αυτός είναι ο Υιός του Θεού. Κι επειδή δε φαίνεται να με πιστεύετε, ορίστε, το έχω εδώ μαζί μου». Λέγοντας αυτά άνοιξε το μαύρο δερμάτινο χαρτοφύλακα που κρατούσε παραμάσχαλα και μου έδειξε ένα μάτσο αρχαία χειρόγραφα, το καθένα μέσα σε προστατευτική μεμβράνη. «Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μου λέτε», είπα παίρνοντας επιτέλους το λόγο, «όμως γιατί ήρθατε σε μένα;».
«Για αιώνες τώρα η μονή μας διατηρεί μια τεράστια συλλογή από αρχαία χειρόγραφα, τα περισσότερα από τα οποία ανέκδοτα, που ούτε δημοσιεύει το περιεχόμενό τους, ούτε τα δίνει σε αρχαιολόγους για μελέτη. Η δικαιολογία που προβάλει ο ηγούμενος είναι οτι συντηρούμε τους παπύρους αυτούς και κάθε έκθεση στο φως θα μπορούσε να τους καταστρέψει. Τρίχες βέβαια, γιατί το μόνο που επιθυμεί είναι να παραμείνουν κρυμμένες οι αλήθειες που περιέχουν». Πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη, συνέχισε χωρίς να πάρει ανάσα: «Τα πρόσφατα γεγονότα του γειτονικού Βατοπεδίου όμως, οδήγησαν τον ηγούμενο στην απόφαση να καταστρέψει τους αρχαίους θησαυρούς που διατηρούμε στα υπόγεια, φοβούμενος οτι μπορεί να πέσουν στα χέρια κάποιου από αυτούς τους περίεργους που τριγυρνούν στον Άθω τις τελευταίες μέρες. Η συνείδησή μου δεν το άντεξε αυτό κύριε Ανορθόδοξε, οπότε άρπαξα το ημερολόγιο του Μπράιαν και έφυγα νύχτα μέσα σε μια βάρκα».
Σταμάτησε για να πιει μια γουλιά νερό, οπότε άδραξα την ευκαιρία: «Δε μου απαντήσατε όμως την ερώτηση που σας έκανα, γιατί ήρθατε σε μένα; Θα μπορούσατε κάλλιστα να παραδώσετε τα κείμενα στην αρχαιολογική υπηρεσία»... Πριν καλά καλά ολοκληρώσω τη φράση μου, ο πρώην καλόγερος πετάχτηκε: «Όχι σε αυτούς, είναι πουλημένοι! Θα στείλουν κατευθείαν τους παπύρους πίσω στον ηγούμενο, που θα τους ρίξει στη φωτιά! Μόνο εσείς μπορείτε να διαδώσετε την αλήθεια στον κόσμο, μέσω του ιστολογίου σας!». Εδώ ήταν που έμεινα άναυδος. Με τη σειρά μου ήπια ένα ποτήρι νερό, μπας και συνέλθω, και κοίταξα το μυστηριώδη τύπο στα μάτια: «Αυτό που μου ζητάτε είναι πολύ δύσκολο. Δεν έχω καθόλου γνώσεις πάνω σε θέματα χειρογράφων, ενώ δεν γνωρίζω αρχάια ελληνικά σχεδόν καθόλου. Επίσης, το blog μου έχει πολύ μικρή αναγνωσιμότητα, ακόμα και αν τα δημοσιεύσω δεν θα το προσέξει σχεδόν κανείς».
«Νέε μου», είπε ο άλλος, «μπορεί να ήμουνα κλεισμένος σε μοναστήρι άλλα ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο. Έχουμε διεισδύσει στη blogόσφαιρα με διάφορους τρόπους. Διαθέτουμε δικά μας ιστολόγια, καλυμμένα πάντα ώστε να δείχνουν ανεξάρτητα, και δικούς μας bloggers, που διασπείρουν τη σύγχυση σε όποιες σελίδες παρατηρήσουμε οτι προσπαθούν να ξεσκεπάσουν το παραμύθι, που τόσα χρόνια σας σερβίρει η Εκκλησία! Υπάρχει κιόλας εξειδίκευση, άλλοι αδελφοί είναι παρατηρητές, άλλοι σκορπίζουν ζιζάνια και άλλοι φτιάχνουν ανεξάρτητα υποτίθεται παραπλανητικά blogs». Αισθανόμουν σταδιακά να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι από την οργή που με πλημμύριζε, όμως δε μίλησα, αφήνοντάς τον να συνεχίσει την ενδιαφέρουσα αποκάλυψή του: «Οι παρατηρητές, νέε μου, μας πληροφόρησαν οτι η “Ανούσια Πίστη” έχει ξεκινήσει να κάνει μεγάλη ζημιά. Μάλιστα, το τμήμα ηλεκτρονικού πολέμου ζήτησε άδεια για διπλή επίθεση, με flagging και ενοχλητικά σχόλια. Αυτό σημαίνει οτι κάτι κάνεις σωστά...».
«Μα καλά», είπα εγώ, «τόσο καιρό ήσουν μέσα σε ένα τόσο διεφθαρμένο περιβάλλον και δεν αντιδρούσες; Δεν είχες καμία τύψη;». Ο μοναχός χαμογέλασε για πρώτη φορά από τη στιγμή που μπήκε στο γραφείο μου, αποκαλύπτοντας ένα χρυσό δόντι. «Τέκνον μου, είσαι μικρός και δεν καταλαβαίνεις. Για να γίνεις μοναχός, πρέπει να είσαι ή τελείως ηλίθιος ή να έχεις αφήσει τις τύψεις σου ξωπίσω. Δεν είμαι όμως τόσο αναίσθητος όσο νομίζεις. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένιωσα να εξεγείρομαι, όταν έμαθα για την απόφαση του ηγουμένου. Εντάξει, μπορεί να ξεγελάμε τον κόσμο και να του παίρνουμε τα οικόπεδα, αλλά να καταστρέψουμε τα ημερολόγια του Μπράιαν, αυτό πάει πολύ! Όσο για τη γλώσσα, μην ανησυχείς, έχω κάνει εγώ ο ίδιος τη μετάφραση. Είχα τελειώσει βλέπεις και ένα αρχαιολογικό πριν με καλέσει ο Κύριος...». Δε μπόρεσε να συγκρατήσει το μειδίαμα στα χείλη του, όταν πρόφερε τις τελευταίες λέξεις.
Μετά από όλα αυτά, αποφάσισα να παίξω το παιχνίδι του. Να δημοσιεύσω δηλαδή το ημερολόγιο του Μπράιαν, του ανθρώπου που όλοι μπέρδευαν με το Χριστό, ώστε τελικά τον θεοποίησαν. Επειδή ο μυστηριώδης άντρας αρνήθηκε να μου δώσει όλο το ημερολόγιο, φοβούμενος μήπως το καταστρέψω, θα παρουσιάζω τις καταχωρίσεις μία προς μία. Όταν βεβαιωθεί οτι ακολουθώ τις οδηγίες του, αυτός θα μου δίνει τη συνέχεια. Σύντομα θα μου στείλει την πρώτη καταχώριση, που ανυπομονώ να σας παρουσιάσω...
